На вітер (говорити, кидати, пускати і т. п.) у ролі обст.— без користі, без підстав, даремно, непродумано; збитково.
Він (Гнат) знав добре, що я також не привик говорити на вітер (Франко, Твори, т. IV, 1950, стор. 16); Герміона. Немає за що ганити тебе, хіба за те, що ти свій заробіток пускаєш так на вітер (Леся Українка, Твори, т. III, 1952, стор. 419).
Повернутись до алфавітного покажчика "Фразеологічного словника"
Ласкаво просимо в "Світ слова"